Ο όρος Ψυχοκινητικότητα αναφέρεται στη σχέση που υπάρχει μεταξύ κινητικών και νοητικών λειτουργιών (αντιληπτικών και γνωστικών). Η Ψυχοκινητική εξετάζει την ικανότητα του ατόμου να κινείται, όχι μόνο σε σχέση με το σώμα του, αλλά σε σχέση με το σύνολο της προσωπικότητάς του.
Η ψυχοκινητική αγωγή έχει ως αντικείμενο τη διευκόλυνση της δράσης των διαφόρων εκπαιδευτικών τεχνικών, ώστε να επιτευχθεί μία καλύτερη σχολική και κοινωνική ολοκλήρωση. Η ψυχοκινητική ανάπτυξη σε συνάρτηση με την ψυχοκινητική αγωγή αποτελούν, για τις αναπτυξιακές ηλικίες, θεμέλιο πάνω στο οποίο οι μαθητές δομούν την προσωπικότητά τους. Αρχικά, ανακαλύπτουν το «εγώ» τους και οδηγούνται στην αυτογνωσία. Έπειτα, γνωρίζουν, ερευνούν και οργανώνουν το περιβάλλον τους, μέσα στο οποίο μαθαίνουν και να κινούνται.
Οι επιμέρους στόχοι της ψυχοκινητικής αγωγής ταξινομούνται σε έξι επίπεδα:
- Αντανακλαστικές κινήσεις (αντανακλαστικά και αντιδράσεις),
- Βασικές θεμελιώδεις κινήσεις (χωροκινητικές και μη και κινήσεις χειρισμού),
- Αντιληπτικές ικανότητες (κιναισθητική, οπτική, ακουστική αντίληψη, αντίληψη μέσω της αφής, συντονισμός),
- Φυσικές ικανότητες (Αντοχή, ταχύτητα, δύναμη, ευλυγισία, ευκινησία),
- Κινητικές δεξιότητες (απλές, σύνθετες & περίπλοκες προσαρμοστικές δεξιότητες), 6. Μη λεκτική επικοινωνία (Εκφραστική & ερμηνευτική κίνηση).
